Αν όχι έτσι, πώς;

Η διάχυση και αποκρυστάλλωση των ιδεών της αριστεράς σε έναν κόσμο που ίσως πριν δεν τις γνώριζε καν, μπορεί και πρέπει να ωθήσουν τον κόσμο αυτόν από την ατομική τυφλή αγανάκτηση στην συλλογική συνειδητή διεκδίκηση 

Του Γιάννη Μπρόκου 

Οσο ρομαντικές κι αν ήταν αυτές οι τελευταίες εβδομάδες, τελικά ο φόβος και η ηττοπάθεια επικράτησαν, έστω και για λίγο. Ποσοστά της τάξης του 70% για τη Νέα Δημοκρατία σε πολύ πλούσια δημοτικά διαμερίσματα όπως η Εκάλη, φανέρωσαν ότι ‘’οι αστοί τρομάξανε’’ στ’ αλήθεια.

Έτσι λοιπόν, η λαϊκή ρήση ‘ο αστός οπλίζεται σαν αστακός’ όταν νιώθει ότι απειλείται, επαληθεύτηκε πλήρως. Κι επειδή μόνοι τους οι πλούσιοι δεν θα μπορούσαν να βγάλουν μια σκληρή δεξιά κυβέρνηση και να μας κόψουν τα φτερά (γιατι πολύ απλά δεν υπάρχουν τόσοι πολλοί στη σημερινή ελληνική κοινωνία), αποφάσισαν να τρομάξουν τον κόσμο.

Μέχρι την 17η Ιουνίου, λοιπόν, γίναμε μάρτυρες ενός πρωτοφανούς βίαου πογκρόμ

συνειδήσεων από τα καθεστωτικά μέσα διαμόρφωσης άποψης (γιατί ο ορισμός των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης έχει πια εκφυλιστεί πλήρως). Τα μέσα αυτά υιοθέτησαν την ιδεολογίζουσα ρητορική της κρατικής τρομοκρατίας. Η φαρέτρα τους περιελάμβανε ανακύκλωση των απειλών –και συχνά προσβολών– από ξένα κέντρα εξουσίας, εκβιασμούς των τραπεζιτών, αποσιώπηση των κρουσμάτων ακόμα και προσωπικού εκφοβισμού εργαζομένων απο τα ‘αφεντικά’ τους, ταυτόχρονη χρηση του ‘’μαστιγίου και του καρότου’’, και βέβαια τον μπαμπούλα του ακροδεξιού παρακράτους που το ίδιο το καθεστώς εξέθρεψε και άφησε να θεριέψει.

Το πρώτο διακύβευμα λοιπόν είναι η προσέγγιση του κόσμου που φοβήθηκε να εμπιστευτεί την αριστερά. Η άμεση απάντηση θα πρέπει να είναι η αντίσταση στην εξόφθαλμη προσπάθεια η αριστερά να περιθωριοποιηθεί στην καθημερινότητα και στις συνειδήσεις του λαού. Η αντίσταση αυτή καλό θα είναι να επιτελεστεί πιο φανερά μέσα στο ίδιο το ‘’γήπεδο’’ τους.

Ευπρόσδεκτος ο εκσυγχρονισμός της Αυγής, καίρια η παρέμβαση στα ερτζιανά του Κόκκινου, ευχάριστη έκπληξη η εντυπωσιακή αποδοχή του left.gr από ολοένα και περισσότερο κόσμο. Και αυτή η παρέμβαση της ριζοσπαστικής αριστεράς θα πρέπει να πυκνώσει. Και να συνεχιστεί, όχι μόνο στο απέραντο πεδίο του Ίντερνετ, αλλά και σε αυτό του φρι-πρες, τη στιγμή που τα μέσα της άλλης πλευράς (protagon και Athens voice αντίστοιχα) πορεύονται με μια αντιδραστική νεοφιλελεύθερη ρητορική και ασκούν συνειδησιακή καταστολή εναντίον του παραδοσιακά ‘’προοδευτικού’’ κόσμου.

Βήματα χρειάζονται και στην τηλεοπτική ενημέρωση, δεδομένου ότι τα μοναδικά κανάλια στα οποία η ριζοσπαστική αριστερά έχει βήμα ειναι το Contra και το Extra, με την τουλάχιστον αμφιλεγόμενη αισθητική τους. Από την άλλη, το 27% επιβάλλει την ανεμπόδιστη παρουσία της αριστεράς στην κρατική τηλεόραση, που ομολογουμένως κράτησε αξιοπρεπή στάση τον τελευταίο καιρό. Κοντά σε αυτά, το ξεκίνημα μιας πραγματικά εναλλακτικής συχνότητας, αν αυτό γινόταν εφικτό, σίγουρα θα είχε μεγάλο ενδιαφέρον.

***

Παρά τον πόλεμο που υπέστη, η ριζοσπαστική αριστερά σχεδόν εξαπλασίασε τα ποσοστά της σε σχέση με τις εκλογές του 2009. Αυτό ήταν και η πρώτη ένδειξη μετά απο πολλά πολλά χρόνια οτι εκφράζει εκλογικά πλατιές λαϊκές μάζες.

Κανείς σώφρων αναλυτής δεν θα μπορούσε να υποστηρίξει ότι ένα τόσο μεγάλο τμήμα του ελληνικού πληθυσμού έγινε απότομα ‘’αριστερό’’. Αναμφίβολα όμως, αυτός ο κόσμος επέλεξε την ριζοσπαστική αριστερά με γνώμονα την ελπίδα απέναντι στον καλλιεργούμενο φόβο.

Το δεύτερο διακύβευμα για την αριστερά, λοιπόν, θα είναι να συσπειρώσει και να ‘’κρατήσει’’ αυτόν τον κόσμο που πίστεψε σε αυτήν. Είναι πολύ εύκολο ο κόσμος αυτός να απογοητευτεί από την απώλεια της πρωτιάς στις εκλογές και να υποταχτεί με το ενδεχόμενο ‘’νοικοκύρεμα’’ της συνεχιζόμενης εξαθλίωσης του.

Οι λαϊκές συνελεύσεις και συζητήσεις που ξεκίνησαν στην ‘’κάτω πλατεία’’ του Συντάγματος, και που συνεχίστηκαν στις γειτονιές προεκλογικά, είναι ένα πολύ σημαντικό πρώτο βήμα που οπωσδήποτε θα πρέπει να συνεχιστεί, ώστε να καλλιεργούνται ή ακόμα ακόμα και να γεννιούνται αριστερές συνειδήσεις. Η διάχυση και αποκρυστάλλωση των ιδεών της αριστεράς σε έναν κόσμο που ίσως πριν δεν τις γνώριζε καν, μπορεί και πρέπει να ωθήσουν τον κόσμο αυτόν από την ατομική τυφλή αγανάκτηση στην συλλογική συνειδητή διεκδίκηση.

Εν κατακλείδι: η αριστερά αυτή τη στιγμή οφείλει, στην ιστορία της και στον κόσμο που την αγκάλιασε, να μιλήσει –και όταν χρειαστεί να φωνάξει–, κατ’αρχάς με όρους αξιακούς: για την ανάκτηση της αξιοπρέπειας, τον χυδαίο εκφοβισμό και τον υπόγειο εκφασισμό που οι ταξικοί (δεν υπάρχουν πια αυταπάτες περί αυτού) αντίπαλοι έχουν εξαπολύσει, την διεκδίκηση της κοινωνικής δικαιοσύνης και την άμεση ενεργοποίηση της αλληλεγγύης απέναντι στην συνεχιζόμενη εκμετάλλευση.

Κυρίως, να γίνει η ριζοσπαστική αριστερά η φωνή για την ενότητα του λαού κόντρα στον εθνικό διχασμό που οι πολιτικές τους επιφέρουν. Για ένα κράτος στο οποίο θα επέλθει ευημερία και κοινωνική ειρήνη, σε μια χώρα όπου οι άνθρωποι θα θέλουν (και, κυρίως, θα μπορούν) να ζήσουν.

Αν όχι εμείς, πιο πολλοί εμείς. Αν όχι τώρα, πολύ σύντομα.

Γιάννης Μπρόκος
REDNotebook