Το
2010 η Ελλάδα ήταν η πρώτη ευρωπαϊκή χώρα στην οποία επεβλήθη ένα
ακραίο πρόγραμμα ύφεσης ως υποτιθέμενη λύση στην κρίση χρέους. Η κρίση
αυτή έχει εξαπλωθεί σήμερα σε μια σειρά χώρες και διεισδύει όλο και
βαθύτερα στο σκληρό πυρήνα της ευρωζώνης.
Πολύ λογικά, οι πολίτες και οι
κυβερνήσεις της Ευρώπης έχουν την προσοχή τους στραμμένη στο Ελληνικό
ζήτημα.
Πρώτον, γιατί οι ευρωπαίοι φορολογούμενοι χρηματοδοτούν ένα
πρόγραμμα η αποτυχία του οποίου είναι προεξοφλημένη.
Δεύτερον, γιατί,
όπως ακόμα και ο ίδιος ο κ. Σόιμπλε παραδέχτηκε δημόσια, μια τέτοια
αποτυχία θα έχει τρομακτικές συνέπειες στο σύνολο της ευρωπαϊκής
οικονομίας.
Και τρίτον, γιατί το κοινωνικό πείραμα που εφαρμόζεται στην
Ελλάδα μαζί με τα μέτρα, κυρίως σε ότι αφορά την κατάργηση κάθε νόμου
που προστατεύει τους εργαζόμενους, την διάλυση του ασφαλιστικού
συστήματος και την πλήρη ιδιωτικοποίηση των Επιχειρήσεων Κοινής
Ωφέλειας, είναι ήδη έτοιμο για εξαγωγή στην υπόλοιπη Ευρώπη, με όχημα το
Δημοσιονομικό Σύμφωνο Σταθερότητας.
Η συνταγή με την οποία προωθείται η
υποτιθέμενη «διάσωση» της Ελλάδας είναι μια συνταγή βέβαιης αποτυχίας,
και η εξαγωγή της σε άλλες χώρες της Ευρώπης είναι ολέθριο λάθος. Τα
σκληρά δημοσιονομικά μέτρα προκαλούν ύφεση. Η ύφεση δημιουργεί
αποκλίσεις από τους δημοσιονομικούς στόχους. ΟΙ αποκλίσεις
χρησιμοποιούνται ως πρόσχημα για νέα, ακόμα σκληρότερα δημοσιονομικά
μέτρα. Ο φαύλος κύκλος είναι εδώ, και η κοινωνική δυστυχία που προκαλεί
είναι πλέον ανυπόφορη. Το πρόγραμμα αυτό έχει αναθεωρηθεί ήδη δύο φορές
και παρ’ όλα αυτά ομολογείται πλέον ανοιχτά ότι η βιωσιμότητα του
ελληνικού χρέους είναι αδύνατον να επιτευχθεί μέσα από μια τέτοιου
είδους περιοριστική και κοινωνικά καταστροφική πολιτική. Και αυτό δεν
αφορά μόνο την Ελλάδα.
Στην χώρα μου λέμε «ή στραβός είναι ο
γιαλός, ή στραβά αρμενίζουμε». Η απάντηση δόθηκε