-- -" Προκειμένου να λειτουργήσει ο ΣΥΡΙΖΑ ως φορέας ηγεμονίας των δικών μας αντιλήψεων, πρακτικών, αρχών και αξιών ζωής, θα πρέπει να παραμείνει σε επαφή με την κυβέρνηση αλλά αυτόνομος από το κράτος, ώστε να μπορεί να επιτελεί να ελέγχει, να διορθώνει και να υποδεικνύει. " -
-- * Εμείς εμπεδώνουμε καθημερινά την αξιοκρατία, τις ίσες ευκαιρίες και το κράτος δικαίου για όλους τους Έλληνες πολίτες, ανεξάρτητα από τις πολιτικές και θρησκευτικές πεποιθήσεις τους και τον τρόπο ζωής τους. * -


Δευτέρα 6 Αυγούστου 2012

Η νεολαία σήμερα, η νεολαία ΣΥΡΙΖΑ αύριο



Του Θοδωρή Λάδη REDNOTEBOOK
Η νεολαία σήμερα, η νεολαία ΣΥΡΙΖΑ αύριο Στη διαμόρφωση μιας νέας οργάνωσης νεολαίας ανοίγονται οι δυνατότητες για να δώσουμε χώρο στο νεανικό ριζοσπαστισμό να ανθίσει ξανά
   Οταν γράφει κανείς για το πολιτικό υποκείμενο της ριζοσπαστικής Αριστεράς και τις όποιες οργανωτικές και πολιτικές διευθετήσεις του, αναγκαστικά εντάσσει και τις ανθρώπινες ανησυχίες, τα άγχη και τις επιθυμίες ανθρώπων που επανακαθορίστηκαν -άλλοι λιγότερο, άλλοι περισσότερο- μέσα από τη συνάντησή τους με την Αριστερά. 
  Η σημερινη εικόνα, λοιπόν, περιλαμβάνει τις ανησυχίες του συνταξιούχου με τη συρρικνωμένη σύνταξη, το άγχος του μεσήλικα εργαζόμενου σε μια όλο και πιο ασταθή καθημερινότητα, αλλά και τις συσσωρευμένες ανεκπλήρωτες επιθυμίες του νέου και της νέας: για να σπουδάσει αυτό που επιθυμεί, για να ξεκλέψει λίγο ελεύθερο χρόνο και να συναναστραφεί με συνομηλίκους του, και για να μπορέσει να σχεδιάσει το μέλλον του αυτόνομα, σε μια κοινωνία ανταγωνισμού και βίαιης διάψευσης ονείρων και σχεδίων.
  Ειδικά για τη σημερινή κινητικότητα και τις ανάγκες της νεολαίας, είναι απαραίτητη μια
συζήτηση που, έστω με κάποιες εξαιρέσεις*, έχει εκλείψει ιδίως μετά τον Δεκέμβρη του 2008: μια συζήτηση για την Αριστερά και τις οργανώσεις της, και ειδικά για εκείνο το κομμάτι που πέρα από ¨οικονομικά ενεργό¨ -κατά τους κυρίαρχους-, είναι και το πλέον δραστήριο στους κοινωνικούς αγώνες. 
  Είναι σημαντική ωστόσο αυτή η συζήτηση, γιατί αυτοί οι νέοι και οι νέες θα καθορίσουν το παρόν και το μέλλον της Αριστεράς και των οργανωμένων της δυνάμεων, αλλά και πιο γενικά, την προοπτική του κοινωνικού ανταγωνισμού στην Ελλάδα και την Ευρώπη.

  Αν συνομολογήσουμε πως η νεολαία διαδραματίζει με τη δράση της έναν ρόλο στην εκάστοτε ιστορική συγκυρία, και πως με τη συμβολή των κοινωνικών συνθηκών και των πολιτικών δυνάμεων σχηματίζει και την ανάλογη πολιτική ταυτότητα και κουλτούρα, τότε έχουμε να κάνουμε με μια κοινωνική κατηγορία που όχι μόνο διαμορφώνεται ιστορικά, αλλά η ίδια δημιουργεί τη δική της ιστορία**. 
   Σε αυτό το μοτίβο ταυτόχρονης διαμόρφωσης και δημιουργίας, μπορούμε να παρατηρήσουμε πως η σύγχρονη νεολαία -ως διαταξική κοινωνική κατηγορία- φαίνεται να διαμορφώνει παγκοσμίως μια περισσότερο συντηρητική ταυτότητα. Πιθανώς η συνθήκη της συνεχούς ματαίωσης προσδοκιών (άνεργος με μάστερ μηχανολογίας, ντελίβερι με μεταπτυχιακό ειδικής αγωγής) ή/και της διάψευσης μικροαστικών ονειρώξεων (αμάξι στα 18, ΄εύκολη΄ εργασιακή αποκατάσταση), σε ένα πλαίσιο κυριαρχίας μονεταριστικών και εθνικιστικών πολιτικών, να βοηθάει αυτή τη συντήρηση. Σε ό,τι μας αφορά, η απουσία συλλογικών παραστάσεων για πολλούς νέους και νέες και η αδυναμία των ΄μεγάλων αφηγήσεων΄ να συγκροτηθούν και να νοηματοδοτήσουν εκ νέου τη νεανική ζωή, δίνουν το περίγραμμα ενός φαινομένου με παγκόσμια εμβέλεια.

Σε ό,τι αφορά ειδικότερα τη σημερινή ελληνική νεολαία, όσο οξύμωρο κι αν φαίνεται στις μέρες μας, αποτελείται από αυτούς και αυτές που προ κρίσης είχαν δημιουργήσει και είχαν διαμορφωθεί από το κίνημα για το άρθρο 16 και την έξεγερση του Δεκέμβρη του 2008. Στη μια περίπτωση, ένα μεγάλο κομμάτι της (φοιτητές) διαβουλεύθηκε, πολιτικοποιήθηκε και οργανώθηκε, ήρθε σε επαφή με την Αριστερά και νίκησε. Συμπαρέσυρε έτσι μεγάλο κομμάτι της υπόλοιπης νεολαίας, πετυχαίνονας μια νίκη σε ένα κρίσιμο πεδίο για όλη την Ευρώπη: το Πανεπιστήμιο, θεωρούμενο ως δημόσιο αγαθό - ούτε κρατικό,ούτε ιδιωτικό.

Στην άλλη περίπτωση, στα γεγονότα του 2008, η νεολαία εξεγέρθηκε ενάντια στην κρατική βία (δυνάμεις καταστολής, κυρίαρχα ΜΜΕ) και απάντησε στην μονοπωλιακή χρήση της, χωρίς όμως να θέσει ένα θετικό πρόταγμα, ικανό για να δημιουργήσει το πεδίο για μια μάχη. Όπως, δηλαδή, έγραψε ο Αριστείδης Μπαλτάς: «Το χαρακτηριστικό της εξέγερσης του Δεκέμβρη που συνοψίζει ίσως όλα τα προηγούμενα είναι ότι αυτή δεν ηττήθηκε. Δεν ηττήθηκε έστω μόνο γιατί δεν πάλεψε για κάτι συγκεκριμένο, έστω μόνο γιατί δεν πολέμησε για να νικήσει»***. Παρ΄ όλα αυτά, ο Δεκέμβρης διαμόρφωσε το στοιχείο μιας ριζοσπαστικής νεανικής συμμετοχικότητας, όμοιας με αυτή που συναντήσαμε πέρσι τέτοιο καιρό στο Λονδίνο - αλλά και στη χώρα μας, φέτος το Φλεβάρη, με μια νεανική συμμετοχή που ξεπερνούσε το χουλιγκανισμό και την καταστροφική ματαιοδοξία. Σημείο πολιτικής άρθρωσης και επανανοηματοδότησης αυτού του νεανικού συμμετοχικού ριζοσπαστισμού βρίσκουμε στο κίνημα των πλατειών, στο λιτό και ταυτοχρόνως δηλωτικό: ¨Να πάρουμε τις ζωές μας στα χέρια μας¨.

Σε τελική ανάλυση, κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί -το αντίθετο- πως η ελληνική νεολαία λειτουργούσε και συμμετείχε ενεργά στους αγώνες των δύο τελευταίων ετών. Ειδικά αν αναλογιστούμε την δίνη των Μνημονίων και των παρα-μέτρων τους, τα οποία παράλληλα με την κοινωνική καταστροφή, ανασκευάζουν το νεοφιλελεύθερο οικοδόμημα για τους μελλοντικούς κολασμένους καθέτως και οριζοντίως, η απουσία της νεολαίας είναι ηχηρή. Παρόλες τις εκλάμψεις διεθνώς (κίνημα Οccupy, κίνημα των πλατειών) και στη χώρα μας (οργάνωση συνεταιριστικών μονάδων απο νέους, δημιουργία αλληλέγγυων στεκιών κ.ά.), η νεολαία δεν βρίσκεται στην πρώτη γραμμή: προς το παρόν κινείται μεταξύ μετανάστευσης, μαύρης και εκ περιτροπής εργασίας και μαθητείας, ενώ το μέλλον προδιαγράφεται ζοφερό, και ενώ η εν εξελίξει πολιτική βιοηθικού ελέγχου θέτει τους νέους στο στόχαστρό της.

Σ’ αυτή τη διαμορφωμένη κατάσταση, ως ριζοσπαστική αριστερά και εν προκειμένω ως ΣΥΡΙΖΑ καλούμαστε αρχικά να αναγνωρίσουμε, να ανασκευάσουμε και να αποκλείσουμε καταστάσεις που κρατούν τη νεολαία σε μια στάση αναμονής και τους νέους/τις νέες μακριά απ΄την οργανωμένη Αριστερά - και σίγουρα την Αριστερά μακριά από τους νέους. Να αναγνωρίσουμε δηλαδή ότι η νέα ριζοσπαστική συμμετοχικότητα, αυτή που αναδύθηκε στα κινήματα αντίστασης, έχει τις ρίζες της σε μια καταστατική άρνηση της ζωής ως έχει. Και να μετατρέψουμε την άρνηση αυτή σε μια θετική θέαση της ζωής και της συλλογικής οργάνωσής της, όπως πρεσβεύει η Αριστερά. Να πλησιάσουμε χωρίς φόβο αυτές τις μάζες νέων ανθρώπων και να ανασκευάσουμε εν συνεχεία τις δομές μας, να ξαναχτίσουμε σχέσεις εμπιστοσύνης Αριστεράς και νεολαίας βασισμένες σε νέου τύπου σχέσεις και αξίες.

Έτσι μόνο θα έρθουμε σε ρήξη με μια βιοηθική που τείνει να γίνει κουλτούρα (ατομισμός και ¨εύκολη¨ ζωή), ορίζοντας κάλπικες ανάγκες και όλο και πιο εύκολους τρόπους να καλυφθούν (impossible is nothing****). Εναπόκειται έτσι στην Αριστερά, εκτός από τον αέρα ελευθερίας, να προσφέρει και έμπνευση, για να κινητοποιήσει και να οργανώσει ανθρώπους με ορίζοντα την οικοδόμηση ενός εναλλακτικού κόσμου από αυτόν που παρασιτεί σήμερα εις βάρος μας.

Για όλα αυτά, η συγκρότηση μιας μαζικής οργάνωσης νεολαίας του ΣΥΡΙΖΑ, μιας δομής αυτόνομης και ικανής να παραγάγει πολιτικό λόγο, προκύπτει ως πραγματική συνθήκη στο δρόμο της συγκρότησης του ΣΥΡΙΖΑ σε ενιαίο κόμμα. Ακριβώς όμως για να μπορέσει να εμπλέξει κόσμο που ενδιαφέρεται για τις θέσεις της Αριστεράς και εμπνέεται από τις ιστορικές της καταβολές και τους αγώνες της, θα πρέπει να δημιουργηθούν και οι ανάλογοι χώροι για να εμπλακούν αυτοί και αυτές ενεργά. Να χρησιμοποιήσουμε δηλαδή το απαραίτητο φορτίο της ανασύνθεσης στο εσωτερικό της Αριστεράς με όρους ανοιχτούς και συμμετοχικούς (και όχι απλής συγκόλλησης των σημερινών οργανώσεων νεολαίας), που να εξασφαλίζουν τόσο την ικανοποίηση των υπαρχουσών οργανώσεων νεολαίας στο ΣΥΡΙΖΑ, όσο και τον ανένταχτο κόσμο που θα είναι μέλος μιας τέτοιας οργάνωσης.

Στη διαμόρφωση μιας νέας οργάνωσης νεολαίας ανοίγονται οι δυνατότητες για να δώσουμε χώρο στη νεανικό ριζοσπαστισμό να ανθίσει ξανά. Χρειαζόμαστε μια σύγχρονη αριστερή οργάνωση ικανή να διαμορφώσει μια νέα γενιά αριστερών αγωνιστών και ανθρώπων και να βοηθήσει –χρησιμοποιώντας και ανανεώνοντας τα θεωρητικά εργαλεία του μαρξισμού– να κερδηθεί το στοίχημα που μπήκε για τον ΣΥΡΙΖΑ μετά την 17η Ιούνη: το στοίχημα της νικηφόρας αντίστασης στο σημερινό κοινωνικό κατήφορο, της ενεργοποίησης των υποτελών τάξεων σε σοσιαλιστική προοπτική και της οικοδόμησης ενός κόμματος που θα κινείται προς τα εκεί, ξεκινώντας από την ίδια του την λειτουργία. Χρειαζόμαστε ένα κόμμα και μια οργάνωση νεολαίας στο ύψος των κοινωνικών περιστάσεων, αλλά και στο ύψος των επιθυμιών, των ονείρων και των οραμάτων για μια δίκαιη κοινωνία. Μπορόυμε να τα έχουμε.

__________________________

*Ηρώ Διώτη, ¨Ο εθνικός κορμός απέναντι στη νεολαία¨ http://www.rnbnet.gr/details.php?id=5526

** Ηλέκτρα Τσέλικα, «Νεολαία και κοινωνική δυναμική», εκδ. Οδυσσέας

*** Αριστείδης Μπαλτάς, «Κοινωνική έκρηξη και πολιτικό κενό», εκδ. Ινστιτούτο Νίκος Πουλαντζάς

**** Slavoj Zizek, ¨A permanent economic emergency¨ newleftreview.org/II/64/slavoj-zizek-a-permanent-economic-emergency

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...