ΣΥ­ΝΕ­ΝΤΕΥ­ΞΗ TOY ΖΑΝ ΛΙΚ ΜΕ­ΛΑ­ΝΣΟΝ ΣΤΗΝ «ΟΥΜΑΝΙΤΕ»

Ζού­με ή­δη το τέ­λος του πα­λιού κα­θε­στώ­τος Ζώντας στον παλμό της προετοιμασίας της διαδήλωσης ενάντια στο δημοσιονομικό σύμφωνο, που έχει ήδη προκαλέσει πολιτικούς τριγμούς στο κυβερνητικό στρατόπεδο, το Μέτωπο της Αριστεράς ξεδιπλώνει το σχέδιό του για μια συνολική εναλλακτική λύση στη Γαλλία. Γύρω από αυτά τα ζητήματα περιστρέφεται η συνέντευξη που πήρε η «Ουμανιτέ» από τον Ζαν-Λικ Μελανσόν.
Η δια­δι­κα­σία για την ε­πι­κύ­ρω­ση της ευ­ρω­παϊκής δη­μο­σιο­νο­μι­κής συν­θή­κης έ­χει ή­δη αρ­χί­σει. Μή­πως η δια­δή­λω­ση της Κυ­ρια­κής δεν εί­ναι τί­πο­τα άλ­λο πα­ρά μια κα­νο­νιά για την τι­μή των ό­πλω­ν;
 Το ε­ρώ­τη­μα τί­θε­ται σ’ αυ­τούς που δεν πι­στεύουν στη δη­μο­κρα­τία και θεω­ρούν ό­τι ε­μείς ε­κλέ­ξα­με έ­ναν μο­νάρ­χη, ο ο­ποίος πή­ρε λευ­κή ε­πι­τα­γή για μια πε­ντα­ε­τία. Πριν α­πό δε­κα­πέ­ντε η­μέ­ρες ποιος θα πί­στευε ό­τι το ο­μο­σπον­δια­κό συμ­βού­λιο (α­νώ­τα­το όρ­γα­νο) των Οι­κο­λό­γων – Πρά­σι­νων θα ψή­φι­ζε με με­γά­λη πλειο­ψη­φία «ό­χι» στην ευ­ρω­παϊκή συν­θή­κη. Ου­δείς μπο­ρεί να αρ­νη­θεί ό­τι η ψή­φος αυ­τή έ­γι­νε ε­φι­κτή με­τά την ευ­ρύ­τα­τη συμ­με­το­χή για την προ­ε­τοι­μα­σία της δια­δή­λω­σης. Μας έ­λε­γαν ό­τι ού­τε έ­νας σο­σια­λι­στής δεν θα ξε­φύ­γει α­πό τη γραμ­μή. Τώ­ρα πε­ρισ­σό­τε­ροι α­πό εί­κο­σι έ­χουν δη­λώ­σει ό­τι θα κα­τα­ψη­φί­σουν τη συν­θή­κη. Δεν πρέ­πει συ­νε­πώς να εί­μα­στε α­παι­σιό­δο­ξοι.
Και για­τί η ε­πι­τυ­χία της δια­δή­λω­σης θα α­πο­τε­λέ­σει «έ­να ση­μα­ντι­κό πο­λι­τι­κό γε­γο­νός», ό­πως εί­πα­τε στη γιορ­τή της «Ου­μα­νι­τέ»;
Η ε­πι­τυ­χία της δια­δή­λω­σης θα δεί­ξει στους Ευ­ρω­παίους που α­πο­φα­σί­ζουν για τις τύ­χες των λαών ό­τι η Γαλ­λία δεν έ­χει υ­πο­ταχ­θεί. Ότι οι φι­λε­λεύ­θε­ρες πο­λι­τι­κές συ­να­ντούν συ­νε­χώς στη χώ­ρα μας μια ι­σχυ­ρή κοι­νω­νι­κή και πο­λι­τι­κή α­ντί­στα­ση. Αυ­τό το μή­νυ­μα α­φο­ρά ε­πί­σης και τη
νέα κυ­βέρ­νη­σή μας ό­πως και τη δε­ξιά α­ντι­πο­λί­τευ­ση και την ερ­γο­δο­σία.

Συ­νε­πώς στη συ­ζή­τη­ση για την πο­ρεία της Ευ­ρώ­πης α­να­δει­κνύε­ται μια ε­ναλ­λα­κτι­κή πο­λι­τι­κή της α­ρι­στε­ράς έ­να­ντι της πο­λι­τι­κής που α­κο­λου­θεί η ση­με­ρι­νή κυ­βέρ­νη­ση. Έτσι βλέ­που­με να δια­μορ­φώ­νε­ται έ­να μπλοκ α­νά­με­σα στο Μέ­τω­πο της Αρι­στε­ράς, τους Οι­κο­λό­γους (EELV) και έ­να τμή­μα των σο­σια­λι­στών. Αυ­τό το μπλοκ θα μπο­ρού­σε να εί­ναι η καρ­διά μιας πλειο­ψη­φίας της ε­ναλ­λα­κτι­κής α­ρι­στε­ράς στη Γαλ­λία.

Μπο­ρού­με να πού­με ό­τι η δια­δή­λω­ση θα εί­ναι για ε­σάς, μια σύ­γκρου­ση με τον πρό­ε­δρο της Δη­μο­κρα­τίας;
Όχι, στο μέ­τρο που η θέ­ση του δεν δια­κυ­βεύε­ται, ού­τε αυ­τή του πρω­θυ­πουρ­γού, σ’ αυ­τό το στά­διο. Η δια­δή­λω­ση στρέ­φε­ται ε­νά­ντια σ’ αυ­τούς που ω­φε­λού­νται α­πό το δη­μο­σιο­νο­μι­κό σύμ­φω­νο. Πιο συ­γκε­κρι­μέ­να, κα­τά της ερ­γο­δο­σίας και της δε­ξιάς. Δεν θα πρέ­πει πο­τέ να ξε­χνά­με ό­τι αυ­τή η συν­θή­κη εί­ναι έρ­γο τους. Η κρι­τι­κή μου στον πρό­ε­δρο της Δη­μο­κρα­τίας και στον πρω­θυ­πουρ­γό εί­ναι ό­τι συ­μπε­ρι­φέ­ρο­νται σαν ε­κτε­λε­στές της δια­θή­κης του Νι­κο­λά Σαρ­κο­ζί.

Οι νό­μοι που ψη­φί­στη­καν δεν περ­νούν στην κοι­νή γνώ­μη. Πώς ε­ξη­γεί­ται αυ­τό το πα­ρά­δο­ξο;
Οι σο­σιαλ­φι­λε­λεύ­θε­ροι α­δυ­να­τούν να έ­χουν έ­να πο­λι­τι­κό ό­ρα­μα, εί­ναι α­νί­κα­νοι να φα­ντα­στούν έ­ναν άλ­λο κα­νό­να του παι­χνι­διού α­πό αυ­τόν που υ­πάρ­χει. Αυ­τή η πο­λι­τι­κή που α­κο­λου­θεί­ται ε­δώ και εί­κο­σι χρό­νια, έ­χει α­πο­τύ­χει. Η πι­στή τή­ρη­σή της έ­χει κά­νει τη δε­ξιά και τους σο­σια­λ-φι­λε­λεύ­θε­ρους δογ­μα­τι­κούς. Αυ­τοί που την ε­φαρ­μό­ζουν ε­κτι­μούν ό­τι κά­νουν το κα­λύ­τε­ρο για τους αν­θρώ­πους, πα­ρά την α­ντί­θε­σή τους, και έ­τσι, την ε­φαρ­μό­ζουν με τη βία.
Οι κα­τέ­χο­ντες ορ­γά­νω­σαν έ­να σύ­στη­μα που στη­ρί­ζε­ται στη νο­μι­σμα­τι­κή στα­θε­ρό­τη­τα και στην ε­ξα­σφά­λι­ση των ει­σο­δη­μά­των α­πό κε­φά­λαιο. Όλα τα άλ­λα θυ­σιά­ζο­νται σ’ αυ­τές τις ε­πι­τα­γές. Το πα­ρά­δο­ξο εί­ναι α­κρι­βώς το τέ­λος του πα­λιού κα­θε­στώ­τος. Ζού­με ή­δη το τέ­λος του πα­λιού νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρου κα­θε­στώ­τος. Οι η­γέ­τες εί­ναι τυ­φλοί, α­νί­κα­νοι να σκε­φτούν έ­να μέλ­λον. Να για­τί ε­κτι­μώ πως το Μέ­τω­πο της Αρι­στε­ράς εί­ναι φο­ρέ­ας ε­νός άλ­λου, ε­ναλ­λα­κτι­κού συ­νο­λι­κού σχε­δίου, και αυ­τό εί­ναι το ευ­τύ­χη­μα για την Γαλ­λία! Εμείς δεν εί­μα­στε ε­δώ για να μπα­λώ­σου­με τα σκα­σμέ­να λά­στι­χα.

Τι α­πα­ντά­τε στην κυ­βέρ­νη­ση, η ο­ποία ι­σχυ­ρί­ζε­ται ό­τι δεν υ­πάρ­χει λό­γος να γί­νει δη­μο­ψή­φι­σμα, για­τί δεν βλέ­πει να πα­ρα­βιά­ζο­νται οι βα­σι­κοί ό­ροι ά­σκη­σης της κυ­ρίαρ­χης πο­λι­τι­κής;
Πα­ρα­πέ­μπω ό­σους έ­χουν τη γνώ­μη αυ­τή στην ο­μι­λία του Ζαν Μαρκ Ερό στη Βου­λή, που τάχ­θη­κε υ­πέρ του δη­μο­ψη­φί­σμα­τος για τη συν­θή­κη της Λι­σα­βό­νας, τη στιγ­μή που το Συ­νέ­δριο των Βερ­σα­λιών (κοι­νή συ­νε­δρία­ση Βου­λής και Γε­ρου­σίας) ψή­φι­ζε τη συ­νταγ­μα­τι­κή τρο­πο­ποίη­ση, ώ­στε η συν­θή­κη αυ­τή να εί­ναι συμ­βα­τή με το σύ­νταγ­μα της Γαλ­λίας. Δεν εί­ναι συ­νε­πώς η α­ντι­συ­νταγ­μα­τι­κό­τη­τα που θα νο­μι­μο­ποιού­σε το δη­μο­ψή­φι­σμα. Αν σή­με­ρα μι­λού­σα στον πρω­θυ­πουρ­γό αυ­τό θα έ­λε­γα: «Διά­βα­σε Ζα­ν-Μαρκ την ο­μι­λία σου για να κα­τα­λά­βεις για­τί θα πρέ­πει να α­πο­φαν­θεί ο λαός». Ζη­τούν α­πό τους Γάλ­λους να υ­πο­στούν τη θυ­σία (μείω­ση μι­σθώ­ν-συ­ντά­ξεων, φο­ρο­λο­γι­κά μέ­τρα), ώ­στε να ε­ξοι­κο­νο­μη­θεί το πο­σόν 30 δισ. ευ­ρώ. Η κοι­νω­νία ο­λό­κλη­ρη θα υ­πο­στεί τις συ­νέ­πειες αυ­τή της πο­λι­τι­κής. Δεν θα πρέ­πει ο λαός να έ­χει ά­πο­ψη αν δέ­χε­ται ή ό­χι τις θυ­σίες αυ­τές; Οι λα­οί πρέ­πει να πουν τη γνώ­μη τους, για την οι­κο­δό­μη­ση της Ευ­ρώ­πης.

Η Μα­ρίν Λε­πέν ζη­τά και αυ­τή δη­μο­ψή­φι­σμα. Δεν φο­βά­στε τη σύγ­χυ­ση που μπο­ρεί να προ­κλη­θεί;
 Όσοι προ­κα­λούν τη σύγ­χυ­ση, δεν εί­ναι κα­λό­πι­στοι, για­τί δεν θέ­λουν να σκε­φτούν τη δια­φο­ρά με­τα­ξύ του ε­θνι­κι­στι­κού «ό­χι» της κ. Λε­πέν και του διε­θνι­στι­κού «ό­χι» που υ­πο­στη­ρί­ζει το Μέ­τω­πο της Αρι­στε­ράς. Αλλά πέ­ρα α­πό αυ­τό ας α­να­ρω­τη­θούν ποια εί­ναι η δια­φο­ρά α­νά­με­σα στο «ναι» των σο­σια­λ-φι­λε­λεύ­θε­ρων α­πό αυ­τό του UMP, του κόμ­μα­τος του Σαρ­κο­ζί; Δεν υ­πάρ­χει. Όλοι τους ψη­φί­ζουν το ί­διο κεί­με­νο!

Πώς θα συμ­βά­λει η δια­δή­λω­ση της Κυ­ρια­κής « στην ε­πι­δίω­ξη του Με­τώ­που της Αρι­στε­ράς για την γέν­νη­ση ε­νός Λαϊκού Με­τώ­που» ό­πως α­να­φέ­ρεις;
Εμείς δεν αρ­κού­μα­στε να κά­νου­με πο­λι­τι­κή σχο­λιά­ζο­ντας τα γε­γο­νό­τα. Αντί­θε­τα, ζη­τού­με και ε­πι­διώ­κου­με τη μα­ζι­κή λαϊκή πα­ρέμ­βα­ση. Προ­ε­τοι­μά­ζου­με τους ό­ρους  της δι­κής μας ε­ξου­σίας. Σκε­φτό­μα­στε ό­τι αύ­ριο θα εί­μα­στε κυ­βέρ­νη­ση της Γαλ­λίας και αυ­τή θα εί­ναι δυ­να­τή με τη συ­νε­χή λαϊκή πα­ρέμ­βα­ση. Έτσι, σε ό­λα τα στά­δια, στις με­γά­λες πο­λι­τι­κές   στιγ­μές της χώ­ρας θα κα­λού­με το λαό να πα­ρεμ­βαί­νει, να δια­χει­ρι­στεί την υ­πό­θε­ση του. Το Μέ­τω­πο της Αρι­στε­ράς εί­ναι πυ­ρο­δό­της, δεν εί­ναι κόμ­μα ο­δη­γός. Εί­μα­στε έ­να κί­νη­μα που θέ­λει να χά­νε­ται μέ­σα στη λαϊκή δρά­ση.
Εμείς α­νοί­γου­με το δρό­μο, δεν τον μο­νο­πω­λού­με. Η λαϊκή α­γα­νά­κτη­ση που δια­πι­στώ­νου­με τώ­ρα με την προ­ε­τοι­μα­σία της δια­δή­λω­σης, εί­ναι στοι­χείο «της πο­ρείας του λα­ού προς την ε­πα­νά­στα­ση των πο­λι­τών», ό­πως την α­πο­κα­λώ.
Εάν ο πρό­ε­δρος της Δη­μο­κρα­τίας και ο πρω­θυ­πουρ­γός δεν δεί­ξουν ευ­λυ­γι­σία στις θέ­σεις τους, εάν θεω­ρούν ό­τι μπο­ρούν με τη δύ­να­μη να συ­γκρα­τή­σουν τη λαϊκή ορ­γή ,το σύ­στη­μά τους που ή­δη έ­χει γί­νει ά­κα­μπτο, θα πα­ρου­σιά­σει ρωγ­μές που δεν θα μπο­ρούν καν να τις υ­πο­πτευ­θούν.